Polimer-i̇nfiltre seramik ve lityum disilikat seramikten üretilen okluzal vener ve overlay CAD/CAM restorasyonların kırılma dayanımlarının i̇ncelenmesi

GİRİŞ ve AMAÇ: Çalışmanın amacı; polimer-infiltre seramik ve lityum disilikat seramikten üretilen okluzal vener ve overlay CAD/ CAM restorasyonları kırılma direnci açısından kıyaslamaktır.
YÖNTEM ve GEREÇLER: 60 adet çürüksüz büyük azı dişi 5 gruba ayrılmıştır: Polimer-infiltre seramik (PIC)-overlay (n: 12), PICocclusal Veneer (n: 12), Lityum disilikatla güçlendirilmiş seramik (LDC)-overlay (n: 12), LDC occlusal veneer (n: 12) ve doğal dişlerden oluşan kontrol grubu (n: 12). Standart overlay ve okluzal vener preparasyonları hazırlanmıştır. Restorasyonlar CEREC ile üretilmiş, adeziv rezin siman ile simante edilmiştir. Tüm örneklere çiğneme simülatörü cihazı yardımıyla yapay yaşlandırma işlemi uygulanmış, üniversal test cihazı ile kırılma kuvvetleri belirlenmiştir. Kırık yüzeyler stereomikroskop yardımıyla incelenmiştir
BULGULAR: Veriler Tek-Yönlü Anova, Tukey HSD test ve Student t testi kullanılarak değerlendirilmiştir. Kırılma kuvveti açısından kontrol grubu anlamlı düzeyde dayanıklı bulunmuş (2942,3±724,60), diğer gruplar arasında (PIC-overlay: 2196,77±427,84; PIC-occlusal veneer: 2326,19±469,07; LDC overlay: 1960,16±438,85; LDC occlusal veneer: 2148,53±460,18) anlamlı farklılık tespit edilmemiştir. Kırılma paterni açısından gruplar arasında anlamlı farklılık tespit edilmemiş; okluzal vener restorasyonlarda daha yüksek oranda Burke sınıf I-II kırıklar görülmüştür.
TARTIŞMA ve SONUÇ: LDC ve PIC materyallerinden üretilen minimal invaziv okluzal vener restorasyonların, posterior bölge dental aşınma olgularının restorasyonunda başarılı bir tedavi alternatifi olduğu saptanmıştır.

Fracture resistance of occlusal veneer and overlay CAD/CAM restorations made of polymer-infiltrated ceramic and lithium disilicate ceramic blocks

INTRODUCTION: Purpose of this study was to evaluate the fracture resistance of occlusal veneer and overlay CAD/CAM restorations made of polymer-infiltrated ceramic and lithium disilicate ceramic.
METHODS: 60 non-carious mandibular first molar teeth were divided into 5 groups: Polymer-infiltrated ceramic (PIC)-overlay group (n: 12), PIC-occlusal veneer group (n: 12), Lithium disilicate ceramic (LDC)-overlay group (n: 12), LDC-occlusal veneer group (n: 12) and control group (n: 12) which was consisted of natural teeth. Standard overlay and occlusal veneer cavities were prepared. Restorations were manufactured using CEREC, cemented with adhesive resin cement. All specimens subjected to artificial aging process in mastication simulator, fracture resistance was assessed with universal testing machine. Fractured surfaces were examined with stereomicroscope.
RESULTS: Obtained data were evaluated with 1-way ANOVA, Tukey HSD and Student t tests. In terms of fracture force values, no statistically significant difference was found among groups (PIC Overlay: 2196,77±427,84; PIC Occlusal Veneer: 2326,19±469,07; LDC Overlay: 1960,16±438,85; LDC Occlusal Veneer: 2148,53±460,18) except control group (2942,3±724,60). In terms of failure modes, no statistically significant difference was found among groups; occlusal veneer restorations showed mostly Burke class I-II fractures.
DISCUSSION AND CONCLUSION: For restorative treatment of posterior worn teeth, minimal invasive occlusal veneer restorations made of LDC or PIC materials are successful alternatives.